يکشنبه ۲۰ مهر ۱۳۹۹ – ۱۸:۲۳ منافق انقلابی نمی شود!
مبارزات منافقین (مجاهدین خلق) در سالهای پیش از انقلاب هیچ گاه در راستای نیل به انقلاب با آرمانها و اهداف اسلامی نبود، فعالیت های آنان تنها به چند اقدام کوچک مسلحانه در ترور افراد و بمب گذاری خلاصه می شد.
به گزارش خبرگزاری فارس ـ یادداشت میهمان ـ محمدرضا سرابندی؛ کارشناس بنیاد هابیلیان: به تازگی ویدئویی تحت عنوان «انقلابی‌هایی که ضد انقلاب شدند» به تاریخ هفدهم مهرماه ۹۹ در خبرگزاری فارس منتشر شد.
مطلب بسیار خواندنی و قابل توجهی بود در ارتباط با پایه مبانی معرفتی در جامعه اسلامی ایران که اگر بر پایه متقنی شکل نگیرد، چه بسا در میانه راه دچار انحراف و یا حتی ضدیت با انقلاب اسلامی خواهد شد.
شخصیت های مورد استناد در این مطلب، هر کدام در جای خود محل بحث و گفت‌وگو می باشد اما دو مورد از مصدایق اشاره شده یعنی «مسعود رجوی» و «موسی خیابانی» به کلی از قائده اساسی مطلب به کنار بوده و نمی توان آنها را انقلابی نامید یا حتی انقلابیونی که دچار انحراف شده اند. بنا به روایت تاریخ پرتلاطم انقلاب در دهه ۶۰، اینان منافقینی هستند که سعی در نفوذ به بدنه انقلاب داشته تا در زمان مناسب آن را به نفع خود مصادره کنند و در این راه زمانی که با هوشیاری مردم و رهبری انقلاب مواجه شدند خط ترور را آغاز کردند.
از طرفی دیگر مبارزات منافقین (مجاهدین خلق) در سالهای پیش از انقلاب هیچ گاه در راستای نیل به انقلاب با آرمانها و اهداف اسلامی نبود، فعالیت های آنان تنها به چند اقدام کوچک مسلحانه در ترور افراد و بمب گذاری خلاصه می شد. که آن هم بنا به اعتقادات خودشان براساس مشی مارکسیستی صورت می گرفت که برخلاف نظر رهبر انقلاب حضرت آیت الله خمینی(ره) در نفی هرگونه حرکت مسلحانه بود. و چه بسا این خشونت گروههای چپ خود باعث سرسختی بیشتر ساواک در مقابله با نیروهای انقلابی می شد. علاوه بر این در دو سال منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی چیزی از منافقین (مجاهدین خلق) وجود خارجی نداشت. تعداد زیادی از اعضا و رهبران آن از جمله «مسعود جوی» و «موسی خیابانی» قبل از هر گونه اقدامی بازداشت شده و سالها در زندان بودند و هیچ ارتباطی با مبارزین نداشتند؛ بلکه در مورد «مسعود رجوی» اسنادی از ارتباط او با ساواک موجود است. دیگر اعضا و هواداران مجاهدین خلق که در بیرون زندان بودند نیز با اعتقاد به عدم تحرک مجاهدین، با گذر از عنوان مجاهد و رویه مبارزاتی آنان، گروه پیکار را تشکیل دادند و مسیر خود را در مبارزه علیه رژیم پهلوی پی گرفتند.
حضور دو نفر یاد شده، تنها در ماه آخر حیات رژیم پهلوی (دی ماه) بود که به واسطه شور انقلابی مردم سران منافقین از زندان آزاد شدند و فرصت یافتند که منافقانه به جمع آوری هوادار پرداخته و در کوتاه مدت خود را صاحب انقلاب دانسته و به سهم خواهی در برابر انقلاب اسلامی و رهبری نظام قرار گیرند. همراهی کوتاه مدت آنان با نظام و همسویی با برخی اهداف و آرمانهای انقلاب نیز فقط به خاطر حفظ چهره منافقانه، به منظور ضربه زدن به ساختار نظام اسلامی بود.
بنابراین نمی توان منافقینی را که دست آنان به خون بیش از ۱۲۰۰۰ انسان بی گناه در سالهای پس از انقلاب آلوده است، انقلابی نامید، حتی برای همان دو سال پس از پیروزی انقلاب، چرا که منافق هیچ گاه انقلابی نبوده و نمی شود.
انتهای پیام/
اخبار مرتبط
پر بازدید ها
پر بحث ترین ها
بیشترین اشتراک
بازار 
اخبار کسب و کار 
