به گزارش “ورزش سه” یکی از جذاب‌ترین دیدارهای بروسیا دورتموند و بایرن مونیخ در ۳ آوریل ۱۹۹۹ برگزار شد. تیم پنجم جدول میزبان صدرنشین بود، اما در ابتدا هیجان چندانی در جریان نبود. ۲۰ امتیاز فاصله بین دو تیم بود و در یکی از کسل‌کننده‌ترین فصل‌ها، با ۱۱ هفته مانده به پایان، تکلیف قهرمانی روشن شده بود. بایرن حتی نسبت به تیم دوم هم ۱۴ امتیاز جلوتر بود.

اما برای یک نفر، این بازی فراتر از پاداش امتیازی بود: اولیور کان، دروازه‌بان بایرن، ۷۲۴ دقیقه دروازه‌اش را بسته نگه داشته بود و می‌خواست رکورد بوندس‌لیگای خود را در دورتموند هم بهتر کند. نظر هواداران دورتموند درباره عملکردش کاملاً مشخص بود: پیش از سوت آغاز، موزها به سمت دروازه‌بان بایرن پرتاب شد.

هواداران دورتموند به طرف کان، موز پرتاب کردند

اولی آن روز خیلی زود از کوره در رفت، وقتی روندش ناگهان قطع شد. هایکو هرلیش پیش از پایان نیمه اول دو گل زد (دقایق ۱۲ و ۳۲) و در این بین، با کان هم درگیر شد، یا شاید هم کان با او. در دقیقه ۲۱، این دو لحظه‌ای به‌یادماندنی خلق کردند. هرلیش دنبال توپی بلند دوید که نمی‌توانست به آن برسد، اما هدفش چیز دیگری بود: به‌هم‌ریختن تمرکز کان. او به توصیه یورگن کوهلر گوش داد و با آرنج به کان ضربه‌ای نرم زد.

واکنش کان با حرکت کونگ‌فویی

هرلیش گفت: «برای تحریک بیشتر، به‌طور نمایشی بینی‌ام را گرفتم، انگار بوی بدی می‌دهد. استادیوم خندید، ولی ترسی نداشتم. گوشم را هم گاز نگرفت.» کان بعداً با شوخی از خودش دفاع کرد: «یکی از آرام‌ترین بازی‌هایم بود، با خونسردی و منطق.» او گفت فقط دستور اوتمار هیتسفلد را اجرا کرده که گفته بود «به حریف بچسبید»، اما حرفی از کونگ‌فو نزده بود!

در همان نیمه اول، تایتان پای راستش را به سبک کونگ‌فو بعد از اینکه توپ را گرفته بود، به سمت استفان چاپیوسات که به او نزدیک می‌شد دراز کرد، بعدتر هم گوش اندی مولر را نیشگون گرفت.

هوینس: «اولیور باید مواظب باشد زیاده‌روی نکند»

در مجموع، کان بیش از حد پرهیجان به نظر می‌رسید، چیزی که اولی هوینس، مدیر بایرن، هم تأیید کرد: «اولیور باید مراقب باشد که از حد خودش نگذرد.» با این حال، دورتموندی‌ها عذرخواهی‌اش را پذیرفتند. کان حتی درباره چاپیوسات گفت: «هرگز نمی‌خواستم به او آسیب بزنم، چند متر از من دور بود».

اما تصاویر تلویزیونی داستان دیگری نشان دادند؛ هواداران دورتموند پشت صفحه احتمالاً بیشتر از بازیکنان ترسیده بودند. کان وقتی آرام‌تر شد، رفتارش را این‌طور توضیح داد: «یک هفته با تیم ملی فقط ضربه خوردم و این خشمم را بیشتر کرد. هرچه بیشتر ضربه بخورم، قوی‌تر می‌شوم.»

انتقادات پیش از بازی‌های ملی کان را عصبانی کرد

پیش از بازی دورتموند، تعطیلات بازی‌های ملی با دیدارهای مقدماتی یورو مقابل ایرلند شمالی و فنلاند (۳-۰ و ۲-۰) تحت هدایت اریش ریبک برگزار شد. مصاحبه‌ای از یوپ دروال، مربی سابق تیم ملی، که به ضعف‌های فنی کان اشاره کرده بود، جنجال به پا کرد. دروال، که سال ۲۰۰۷ درگذشت، گفته بود: «کان؟ او خوب نیست. هر بار که توپ به عقب می‌آید، می‌ترسم. جلوی تلویزیون عرق می‌کنم. کان با پاهایش ناشی است، باید تمرین کند.»

کان تلفنی با دروال بحث کرد و گفت: «اینجا برای فوتبال آلمان دو بازی مهم انجام دادم. دنبال آرامش بودم، اما باید با این حرف‌های بی‌معنی کلنجار بروم.» حتی پس از بازی دورتموند، انگار هنوز درگیر جنجال فراموش‌شده درباره خودش بود: «وقتی در آلمان به سطحی می‌رسی، باید بپذیری که مدام بهت حمله می‌کنند و حسابی نابودت می‌کنند!»

اسطوره بایرن تیمش را متحول کرد

به هر حال، آن حرکت کان یک دستاورد بزرگ داشت: تیمش را بیدار کرد. او گفت: «احساس کردم کسی مقاومت نمی‌کند.» با وجود اخراج سامی کوفور (دقیقه ۳۶) و ۱۰ نفره شدن، بایرن از ۰-۲ به تساوی رسید و یک امتیاز به مونیخ برد، بخشی به لطف مهار پنالتی لارس ریکن توسط این اسطوره.

۲۲ سال بعد، کان در مصاحبه با مجله “۱۱ Freunde” درباره خاطره‌انگیزترین بازی‌اش در وستفالن‌ گفت: «باید خشمم را بهتر مهار می‌کردم، اما حالا هر جا می‌روم، کسی به خاطر تندخویی و دیوانگی‌هایم سرزنشم نمی‌کند. برعکس، خیلی‌ها می‌گویند دلشان برای این لحظات احساسی خاص در فوتبال امروز تنگ شده است.»