به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، پایه حقوق کارگران در آخرین سال جنگ یعنی سال ۱۳۶۷، روزانه ۸۳۰ ریال بود؛ به عبارتی ماهیانه حدود ۲۵ هزار ریال یا همان ۲ هزار و ۵۰۰ تومان. این در حالی است که شهید حاج قاسم سلیمانی که خود فرمانده لشکر ۴۱ ثارالله در دوران دفاع مقدس بودند، می‌گفتند: «در پایان جنگ کسی فکر نمی‌کرد حقوق فرمانده سپاه ۲ هزار و ۵۰۰ تومان است و حقوق رزمنده عادی هم ۲ هزار و ۵۰۰ تومان است.»
رزمنده‌ها این یعنی افرادی که برای دفاع از کشور و دینشان همسر و فرزندانشان را رها کرده و به جبهه‌ای رفتند که معلوم نبود می‌توانند زنده از آن برگردند یا نه، همان پایه حقوقی را می‌گرفتند که برای کارگران تعیین شده بود.
طبق گفته امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی رئیس سایق بنیاد شهید، در دوران دفاع مقدس بیش از ۶۲۹ هزار نفر جانباز شدند و حدود ۲۰۰ هزار نفر هم به شهادت رسیدند. محسن رفیق دوست وزیر سپاه در دوران جنگ تحمیلی هم تعداد رزمندگان حاضر در جنگ تحمیلی را ۲ میلیون نفر می‌داند.
از طرف دیگر فرماندهان جنگی ایرانی در دوران دفاع مقدس، دوشادوش سربازان می‌جنگیدند و برخلاف فرماندهان نظامی سایر کشورها، از محلی امن فرمان‌ها را صادر نمی‌کردند. با این حال حقوق آنها هم مثل حقوق رزمندگان عادی، هم‌اندازه حقوق کارگران بود.
سردار سلیمانی دلیل راضی بودن رزمنده‌ها به این حقوق پایین را این طور توضیح می‌دادند: «رزمنده‌ها در جنگ تحمیلی توقع پاداش نداشتند. جنگ ما رتبه‌ای نبود. سردار و سرهنگ کلمات رایج نبود. کلمه رایج، «برادر» بود؛ برادر حسین، برادر احمد، برادر مهدی و …»
سخنان سردار سلیمانی را بشنوید:
