به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، در بخشی از روایت ورقه بر گرفته از ۳۶۰ داستان از فضایل مصائب و کرامات فاطمه زهرا (س)، عباس عزیزى که به نقل از امیرالمومنین است در وداع حسنین (ع) با حضرت زهرا (س) آمده است:
حسن و حسین (علیه السلام) آمدند و با آه و ناله مى گفتند: واحسرتاه! لاتنطغى ابدا من فقد جدنا محمد المصطفى و امنا فاطمة الزهراء…؛ آه! چه شعله حسرت و اندوهى که هرگز خاموش شدنى نیست، براى فقدان جدمان محمد مصطفى (صلى الله علیه و آله و سلم) و مادرمان فاطمه (سلام الله علیها)،
اى مادر حسن! و اى مادر حسین! وقتى که با جدمان ملاقات کردى، سلام ما را به او برسان، و به او بگو: ما بعد از تو در دنیا یتیم ماندیم.
امیر مؤمنان على (علیه السلام) فرمود: انى اشهد الله ان‌ها قد حنت و انت و مدت یدی‌ها و ضمتهما الى صدر‌ها ملیا؛ خدا را گواه مى گیرم که فاطمه زهرا (سلام الله علیها) ناله اى جانکاه کشید و دستهاى خود را دراز کرد و فرزندان خویش را مدتى به سینه اش چسبانید.
ناگاه شنیدم هاتفى در آسمان صدا زد:
یا ابا الحسن ارفعهما عن‌ها فلقد ابکیا والله ملائکة السماء؛ اى على! حسن و حسین را از سینه مادرشان بلند کن، که سوگند به خدا این حالت آنها، فرشتگان آسمان را به گریه انداخت، و دوستان مشتاق دوست خود مى باشند.
آن گاه حسن و حسین (علیه السلام) را از سینه مادرشان، بلند کرد
