به گزارش “ورزش سه”، ال‌کلاسیکو در لاکارتوخا قطعی شد. دعوت رئال پذیرفته شد و دومین فینال فصل بین دو غول اسپانیایی را چند هفته بعد در سویل خواهیم دید.

این بارسا مصمم است که همه‌چیز را به دست آورد و در ۲۶ آوریل، در فینال کوپا مقابل رئال مادرید بازی خواهد کرد، بدون اینکه اجازه دهد اتلتیکو انتقام شکستش در چمپیونزلیگ را از رئال بگیرد. این تیم‌هانسی فلیک تقریباً نابودنشدنی است. بار دیگر این موضوع را در متروپولیتانو ثابت کرد؛ جایی که در نهایت تسلیم روندوهای آبی‌اناری‌ها شد، تیمی که روند حملاتش با رهبری پدری و نبوغ لامینه یامال هدایت می‌شدند و امشب یامال پاس گل فران تورس را فراهم کرد. همین یک گل کافی بود برای پیروزی‌ای که هرچند با اختلاف کم اما غیرقابل‌انکار بود.

تسلط مداوم بارسا بر رقبایش، از جمله اتلتیکو، باعث شد که سیمئونه دست به تغییر بزند. لنگله و سامو لینو از ترکیب اصلی بازی ۲-۴ لالیگا مقابل بارسا کنار رفتند و جای خود را به آزپیلیکوئتا و خیمنز دادند تا سیستمی ۲-۴-۴ شکل بگیرد که در نیمه اول به شکلی بی‌ثمر تغییر شکل داد. بارسا هر کاری که خواست انجام داد، آن هم در حالی که از قبل کارت‌هایش رو شده بود. فرمین به جای اولمو در پست‌هافبک هجومی بازی کرد و تنها کسی که شاید غافلگیر شد، چولو سیمئونه بود؛ هرچند این بار کمتر تعجب کرد وقتی دید فران تورس به‌عنوان مهاجم نوک اصلی بازی می‌کند و لواندوفسکی روی نیمکت نشسته است. مثل بازی رفت. و این بار خوان موسو نتوانست مثل بازی در مونتجوئیک شب را برایش تلخ کند.

فقط یک مربی با شخصیت‌هانسی فلیک قادر است در یک نیمه‌نهایی به این مهمی، مثل بازی‌ای که در متروپولیتانو برگزار شد، مهاجم نوک اصلی تیمش را روی نیمکت بگذارد. مربی‌ای که بازی‌ها را مثل هیچ‌کس دیگری آماده می‌کند؛ هیچ‌چیز را به شانس واگذار نمی‌کند و به لطف کار و دانشش، تقریباً همیشه درست عمل می‌کند.

این مربی آلمانی آرام‌بخش ایده‌آلی برای رئیس لاپورتا است. هر بار که مشکلی جدید در باشگاه به وجود می‌آید، تیم به شکلی بی‌نظیر پاسخ می‌دهد. درست است که فلیک لامین یامال را در اختیار دارد و این کار را برایش آسان‌تر می‌کند، اما کل تیم مثل یک ساعت کار می‌کند. البته این مهاجم جوان که هنوز 17 سالش است، هر بار که توپ به پایش می‌رسد، چیزی جدید خلق می‌کند و هیچ دفاعی در جهان نمی‌تواند جلوی او را بگیرد. این بار هم یک پاس گل فوق‌العاده از او به فران رسید که نشان داد انتخابش به‌عنوان بازیکن اصلی، تصمیم خودسرانه مربی نبوده است.

جدا از لامین، بارسا نشان داد که شخصیت دارد و انگار از حفظ بازی می‌کند. در مقابل، اتلتیکو که نیمی از فصلش را در این بازی به خطر انداخته بود، همان تصویر همیشگی را نشان داد. تنها تغییر قابل‌توجه، لباس ورزشی بود که سیمئونه به جای کت‌وشلوار و پیراهن مشکی همیشگی‌اش پوشیده بود. خلاصه اینکه از نیمه اول، بدترین چیز برای بارسا نتیجه بازی بود.

سیمئونه در نیمه دوم همه‌چیز را تغییر داد و تا حدی موفق شد. حداقل توانستند بارسا را به دردسر بیندازند، اما آبی‌‌واناری‌ها مقاومت کردند. بازی زیبا را کنار گذاشتند و لباس کار پوشیدند تا اینکه داور سوت پایان را زد.

آسان نبود، اما تیم فلیک حالا به فینال کوپا رسیده و این یعنی سه‌گانه ممکن است. آن‌ها وقتی بازی نیاز دارد، خوب بازی می‌کنند، هیچکس مثل آنها رقابت نمی‌کند و اگر لازم باشد رنج بکشند، برای آن هم آماده‌اند.

بیشتر از این چه می‌توان خواست؟ هیچ‌چیز. حالا سه‌گانه هم برای بارسا و هم رئال ممکن است و تمام. از این لحظه لذت ببرید.